Eleştiri, bir birey, üretici veya mevzuyu isabetli ve yanlışlarını göstererek bahsetmek maksadıyla yazılan kısa metinlerdir. Sanat, edebiyat, fikir yapıtlarını hem öz hem yapı doğrultusunda tanımlayan, başarı göstermiş ve başarısız veya kıymetli ve değersiz yanlarını yayınlayan, bu tarz şeyleri örneklerle somutlayıp vurgulayan makale çeşididir.
Eleştirinin Nitelikleri;
Tehlikeli sonuç objektif olmalıdır.
Eleştiride gaye okura ve yazara yol göstermektir.
Eleştirmenin şahsi duyguları katmış olduğu eleştirilere subjektif tehlikeli sonuç, şahsi duyguları katmadığı, objektif olduğu eleştirilere de nesnel kritik denir.
Osmanlı’da Eleştiri
Tanzimat süreci Duygusal tehlikeli sonuç yazarları Şinasi, Namık Kemal, Abdülhak Hamid; Gerçekçi eleştiriciler Samipaşazade Sezai, Beşir Fuad, Nabizade Nazım, Mizancı Murat olup Servet-i fünun devrinde, Cenap Şahabettin intikad (düzmece parayı gerçeğinden ayırmak) anlayışıyla eleştiri eder. Halit Ziya, Mehmet Rauf, Hüseyin Cahit son zamanların eleştiricileridir.
Cumhuriyetin ilk senelerinde tehlikeli sonuç Yahya Kemal ve Ahmet Haşim’le adım atar. İsmail Habip Sevük ve Ahmet Hamdi Tanpınar tenkidi edebiyat zamanı içerisinde ele elde ederler. Nurullah Ataç, Suut Kemal Kanaatkar 2 öznelci eleştirmendir.
